رصد شرارههای خورشیدی منظومه «تراپیست-۱» برای نخستین بار
تاریخ انتشار: ۱۹ مهر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۸۶۲۱۰۲
منظومه تراپیست-۱(TRAPPIST-۱) و ستاره کوتوله سرخ آن به همین نام، مدتهاست که توجه دانشمندان را برانگیختهاند.
به گزارش ایسنا و به نقل از آیای، هنگامی که به دنبال جهانهای قابل سکونت میگردیم، کارشناسان بر ضرورت درک ستارگانی که سیارات فراخورشیدی به دور آنها میچرخند، تاکید دارند.
یکی از منظومههای ستارهای امیدوارکننده برای به دست آوردن بینش در این زمینه، منظومه و ستاره تراپیست-۱ هستند که ستاره کوتوله قرمز آن تقریباً ۴۰ سال نوری از زمین فاصله دارد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
تراپیست-۱ که ۲MASS J۲۳۰۶۲۹۲۸-۰۵۰۲۲۸۵ نیز نامیده میشود، یک ستاره کوتوله فراسرد است که در فاصله ۴۰٫۷ سال نوری از زمین قرار دارد و درجه حرارت سطحی آن ۲۲۹۳ درجه سانتیگراد است. جرم این ستاره کوچک ۹ درصد جرم خورشید خودمان است و در مقیاس ستارهای اندکی پرجرمتر از مشتری به شمار میرود. برآورد سنی از این منظومه و هفت سیاره فراخورشیدی تأیید شده در مدار آن ۷٫۶ میلیارد سال است که از منظومه شمسی خودمان مسنتر است. این ستاره در راستای صورت فلکی دلو قرار دارد و بسیار کمسوست.
این منظومه ستارهای به عنوان یک «معدن طلای سیارهای» در نظر گرفته میشود، زیرا هفت سیاره را در خود جای داده است که از نظر اندازه شبیه به زمین هستند. نکته قابل توجه این است که حداقل سه سیاره سنگی در این منظومه در منطقه قابل سکونت آن قرار گرفتهاند که آنها را به نامزدهای جذابی برای شکار جهانهایی با جوی شبیه به زمین تبدیل میکند.
وارد هوارد از عضو ناسا ساگان(NASA Sagan) در دانشگاه کلرادو بولدر در یک بیانیه رسمی گفت: تنها تعداد انگشت شماری از منظومههای ستارهای وجود دارند که در آنها این فرصت را داریم که به دنبال این نوع جوها بگردیم. تک تک این سیارات واقعاً با ارزش هستند.
هوارد و گروهش اکنون از تلسکوپ فضایی قدرتمند جیمز وب برای بررسی این ستاره استفاده کردهاند.
آنها برای اولین بار توانستند چهار شراره خورشیدی را که از اطراف ستاره تراپیست-۱ مشتعل میشدند، شناسایی کنند.
بر خلاف این که این ستاره کمی بزرگتر از مشتری است، اما چندین بار در روز شرارههای عظیمی را ساطع میکند که به فضا پراکنده میشوند. برای مقایسه باید گفت که خورشید ما فقط یک بار در ماه شرارههایی به این بزرگی تولید میکند.
این مطالعه جدید همچنین راهبردی را برای به دست آوردن نگاه و شناختی اجمالی نسبت به سیاراتی که به دور این ستاره میچرخند، پیشنهاد میکند.
معمولاً تصویربرداری از جهانهای دور دشوار است، زیرا آنها توسط تابش خیره کننده قوی ستاره مادرشان پوشیده شدهاند. با این حال، تلسکوپ فضایی جیمز وب طی یک رصد ۲۷ ساعته شاهد انفجارهای متعدد از تراپیست-۱ بود.
آنها سپس یک رویکرد ریاضی برای جدا کردن نور منتشر شده توسط این شرارهها از تابش معمول ستاره ایجاد کردند که شبیه به ویرایش یک عکس که توسط تلفن هوشمند گرفته شده برای حذف تابش بیش از حد است. این روش میتواند تصاویر واضحتری از سیارات و جو آنها ارائه دهد.
پژوهشگران تاکید میکنند که ارزیابی شرارههای خورشیدی هنگام مطالعه جو جهانهای بیرونی، حیاتی است. غفلت از گنجاندن انفجارها در مشاهدات ممکن است منجر به شناسایی مولکولهایی در جو شود که واقعاً وجود ندارند یا منجر به ارزیابیهای نادرست از ترکیب جو شود.
این مطالعه جدید میتواند به اخترفیزیکدانان کمک کند تا دادههای دقیق و واضحتری در مورد هفت سیاره منظومه تراپیست بدست آورند.
هوارد میگوید: ما با تراپیست-۱ یک فرصت واقعا عالی داریم تا ببینیم یک سیاره به اندازه زمین در اطراف یک کوتوله قرمز چگونه است.
این مطالعه جدید برای انتشار در مجله Astrophysical پذیرفته شده است.
انتهای پیام
منبع: ایسنا
کلیدواژه: شراره خورشیدی تراپیست 1 تلسکوپ فضایی جیمز وب سامانه هشدار سریع جهاد دانشگاهی پارک ملی علوم و فناوری های نرم و صنایع فرهنگی دانشگاه آزاد اسلامي شرکت های دانش بنیان گردشگري سلامت دانشگاه علوم پزشکی تهران صندوق نوآوری و شکوفایی سامانه هشدار سریع جهاد دانشگاهی پارک ملی علوم و فناوری های نرم و صنایع فرهنگی دانشگاه آزاد اسلامي تراپیست ۱ ستاره ای
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۸۶۲۱۰۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
بادبان خورشیدی ناسا در فضا باز شد
بادبانهای خورشیدی راهی مرموز و باشکوه برای سفر در وسعت فضا هستند. آنها با شباهت به بادبان کشتیها یکی از کارآمدترین راهها برای فراهم کردن نیروی رانش فضاپیماها در فضا هستند.
به گزارش ایسنا، هفته گذشته بود که موشک الکترون(Electron) متعلق به شرکت راکتلب(RocketLab) سامانه بادبان خورشیدی مرکب پیشرفته ناسا را به فضا پرتاب کرد.
«سیستم بادبان خورشیدی کامپوزیت پیشرفته»(ACS3) ناسا یکی از دو محمولهای بود که از نیوزیلند به فضا پرتاب شد.
هدف این ماموریت آزمایش استقرار بادبانهای خورشیدی بزرگ در مدار پایین زمین است و اکنون ناسا تأیید کرده که با موفقیت یک بادبان ۹ متری را در فضا مستقر کرده است.
موتور خودرو در سال ۱۸۸۶ اختراع شد. در سال ۱۹۰۳ انسانها اولین پرواز خود را انجام دادند و ۵۸ سال بعد، انسان اولین سفر خود را با موشک به فضا انجام داد. فنوری موشک در طول این سالها به طور قابل توجهی تغییر کرده است.
میتوان گفت که توسعه موشکها در واقع از قرن سیزدهم با شلیک تیرهای دارای پیشران توسط چینیها و مغولها به سمت یکدیگر آغاز شد. حالا ما موشکهای پیشران جامد و مایع، موتورهای یونی و بادبانهای خورشیدی را داریم.
بادبانهای خورشیدی از جذابیت خاصی برخوردار هستند، زیرا از نیروی خورشید یا نور ستارگان برای به حرکت درآوردن کاوشگرها در فضا استفاده میکنند. البته این ایده جدید نیست، چرا که یوهانس کپلر(Johannes Kepler) برای اولین بار پیشنهاد کرد که میتوان از نور خورشید برای هل دادن فضاپیماها در فضا استفاده کرد.
ما باید تا قرن بیستم صبر میکردیم تا یک دانشمند روسی به نام کنستانتین تسیولکوفسکی(Konstantin Tsiolkovsky) اصل چگونگی کارکرد بادبانهای خورشیدی را تعریف کند.
سپس کارل ساگان(Carl Sagan) و سایر اعضای انجمن سیارهای در دهههای ۷۰ و ۸۰ میلادی شروع به پیشنهاد مأموریتهایی با استفاده از بادبانهای خورشیدی کردند، اما این امر تا سال ۲۰۱۰ که اولین وسیله نقلیه عملی مجهز به بادبان خورشیدی موسوم به ایکاروس(IKAROS) را دیدیم، محقق نشد.
درک مفهوم بادبانهای خورشیدی با تکیه بر فشار نور خورشید بسیار ساده است. بادبانها به گونهای زاویه میگیرند که فوتونها به بادبان بازتابنده برخورد کند و فوتونها با جهش از آن، فضاپیما را به جلو میبرند.
البته برای شتاب دادن به فضاپیما با استفاده از نور، فوتونهای زیادی نیاز است، اما این سیستم پیشران به آرامی و با گذشت زمان، یک سیستم بسیار کارآمد خواهد بود که به موتورهای سنگین یا مخازن سوخت نیاز ندارد. همین کاهش جرم، شتاب بادبانهای خورشیدی را توسط نور خورشید آسانتر میکند، اما اندازه بادبانها توسط مواد و ساختارهایی که آنها را پشتیبانی میکنند، محدود شده است.
به بیان سادهتر، بادبانهای خورشیدی، فشار ظریف نور خورشید را مهار میکنند و آن را برای به حرکت درآوردن کاوشگرها در فضا به کار میبرند. کار آنها درست مانند عملکرد کشتیهای دریانوردی در مهار کردن باد روی زمین است. از آنجا که بادبان خورشیدی کارآمد است و نیازی به سوخت ندارد، بسیاری از طرفداران اکتشاف فضایی نسبت به این راهبرد نسبتا جدید بسیار امیدوار هستند.
ناسا روی این مشکل با فناوری بادبان خورشیدی نسل جدید خود کار کرده است. سیستم بادبان خورشیدی کامپوزیت پیشرفته آنها از تاسواره(CubeSat) ساخته شده توسط شرکت نانواویونیکس(NanoAvionics) برای آزمایش ساختار پشتیبانی این کامپوزیت جدید استفاده میکند.
این بادبان از مواد پلیمری انعطاف پذیر و فیبر کربن ساخته شده است تا جایگزینی سختتر و در عین حال سبکتر برای طرحهای ساختار پشتیبان موجود ایجاد کند.
اکنون ناسا تایید کرده است که این تاسواره به مدار پایین زمین رسیده و یک بادبان ۹ متری را مستقر کرده است. به گفته ناسا حدود ۲۵ دقیقه طول کشید تا این بادبان که ۸۰ متر مربع وسعت دارد، مستقر شود.
گفتنی است که چند ماموریت بادبان خورشیدی از جمله کاوشگر «ایکاروس»(Ikaros) ژاپن و پروژه «لایتسیل ۲»(LightSail 2) متعلق به «انجمن سیارهای آمریکا»(The Planetary Society) پیشتر به فضا پرتاب شدهاند. هدف از پرتاب سیستم بادبان خورشیدی کامپوزیت پیشرفته ناسا نیز توسعه بیشتر این فناوری است.
ناسا میگوید اگر شرایط هوایی مساعد باشد، حتی ممکن است این بادبان خورشیدی از زمین نیز قابل مشاهده باشد.
انتهای پیام